حالا تازه درک میکنم ، که چرا همیشه اونایی که بیشترین تلاش رو دارن در اینکه بگن ما چیزی نمیدونیم ، اونا همواره دارن بیشتر آگاه تر میشن . عطش دریادگرفتن و عالم شدن ، در پس فروتنی در اعتراف به ندونستن هاست .

به تعبیر مولانا ، همه شعر ها و متن ها و شاید به تعبیری کلمات ی که راز آلود و سنگین هستن و انگار چیزی در دل خود پنهان دارن 
4 سطحی ان
سطح اول رو همون تفسیر عامیانه است که به ظاهر میاد و همه می خونن
سطح دوم کمی عمیق تره و باعث اشتیاق میشه 
سطح سوم رو معمولا کم تر سمتش میرن چون شیرینی سطح دوم ، جذابیتش ، طوری هست که  آدم دوس نداره به سطح بعدی بره ، شاید ترس از اینکه بعدی رو کامل درگ نکنن ، و اینجوری شیرنی سطح دوم رو هم از دست بدن
سطح چهارم اما ، سطح خلاء هست ، چیزی که نیس ، ینی به نیستی گره میخوره این سطح رو کم تر کسی میاد چون تصور اینکه بعد رسیدن به سه سطح قبلی ، درک اینکه به نیستی برسه آدم ، ترس آوره ، انگار سطحی میشه که مثل افراد سطح اوله ، یعنی اونایی که کامل در نکردن و حتی نمیدونن سطوح بعدی هم هستن
اونایی ک به سطح چهارم میرسن ، به طریقت بر میگردن به سطح اول ، به نیستی 
یک اتفاق رخ میده ، اونا در چرخه آگاهی غرق میشن . . و هر زمان در هر سطحی که دست بکشن ، چرخه آگاهی شون متوقف میشه و تا مادامی که در این چرخه باشن ، همواره آگاه تر از آگاه میشن در حالی که در نیستی غرق تر و غرق تر میشن . یک طور تضاد آب و آتش . . . شب و روز . . .

این خاطره ها اگر رویا نباشن ، یک روزی در یک زمانی در یک کالبدی رخ دادن ک الان دارن دوباره مرور میشن . . . اگر هم رخ نداده باشن ، خبر از آینده ی میدن که در یک زمان و یک کالبد دیگه رخ میدن ، زندگی در چرخه ابدیت . . . و همواره این خاطره ها ن که باز به یاد میان و به یاد میارن . . .